Graag wil ik u de uitgave van twee teksten van Hannah Demeyer voorstellen, Levitations en new skin. In een vormgeving van Chloé Dauwe en Ine Meganck, en met een opmerkelijke fotografiebijdrage van Dries Seghers.

Twee teksten. Twee vruchten van woelige processen.

Hannah heeft de gewoonte om vragen te blijven stellen tijdens de creatie, en dat heeft al voor drastische beslissingen gezorgd. In beide gevallen vielen er in de loop van het proces artistieke medewerkers af, een klankontwerper, een acteursploeg – in menselijk opzicht een spijtige zaak, artistiek gezien waarschijnlijk toch de juiste keuze. Het heeft twee keer tot zeer sterke, solide performances geleid, ik zou het woord ‘puur’ gebruiken als dat niet de verkeerde associaties zou oproepen, en de partituren voor die performances, die heb ik hier dus in handen.

Dragen ze iets van hun woelige ontstaansgeschiedenis mee? Veel. Het zijn teksten die zich een weg hebben gebaand door een moeilijk doordringbare ondergrond – de veelheid aan gedachten en associaties in Hannah’ s hoofd, die op zich verbonden zijn met de Grote Thema’s van Onze Oude en Toekomstige Wereld – teksten die zich op hun moment van openbaring, tijdens het spelen dus,  laten ervaren als een weldadig, klaterend water, dat verrijkt is met alle geneeskrachtige en hallucinogene stoffen die de ondergrond erin heeft losgelaten.

Misschien geldt dit nog meer voor new skin dan voor Levitations, maar ook haar eerste tekst is een meanderende tocht. Een trip eigenlijk: we kronkelen door een bevreemdend landschap – het lijkt op het broeierige Mexicaanse zuidwesten van de Verenigde Staten, waar vandaag zoveel om te doen is –, een bevreemdend landschap waar de scheiding tussen werkelijkheid, droom, simulacrum en nachtmerrie onduidelijk is. Via even geestige als precieze beelden en scènes maakt Levitations een spannende boog met thema’s als seksueel misbruik, geweld, de gemediatiseerde wereld, artisticiteit en de zin van het leven. Om aan het eind ons zoiets te ervaren als – bevrijding?  Hi, I love you, zijn de laatste woorden, en ze klinken wonderlijk fris. Oud zeer lijkt overwonnen. Oud vel wordt achtergelaten.

En kijk, de volgende voorstelling, de volgende tekst, heet new skin. Deze keer weten we nog minder waar we ons bevinden of in welke tijd we zijn; is het een ongerept oer-verleden of een post-apocalyptisch woud? Zij die spreekt – ik noem haar voor het gemak Hannah – roept met haar opnieuw zeer precieze en muzikale woorden het hele universum op. De aarde als gekwetst of zelfs misbruikt lichaam én als onnoemelijke kracht, waar alle gekwetste of misbruikte lichamen zich mee kunnen identificeren, opdat een onnoemelijk aardse kracht hun deel zal zijn. Vele stemmen klinken mee in deze partituur, zoals Hannah zegt aan het begin van de voorstelling, stemmen van getuigenis en verzet, maar new skin is allesbehalve een eenduidige aanklacht. Opnieuw zoeken de woorden zich een weg, kronkelend, stromend en uiteindelijk klaterend en bruisend, naar een bevrijding, een nieuwe geboorte, een nieuw begin.  

Hannah De Meyer maakt vitaal, intiem, kwetsbaar en krachtig theater. Deze teksten zijn daar tegelijk de grondlaag en – zoals u vanaf nu kunt lezen – de neerslag van. Ze zijn sterk als een huis.

 

- Bart Meuleman -

← Ga terug