Bart Meuleman: Misschien moeten we kort nog eens samenvatten waar Hamlet over gaat. Omdat we het vaak vergeten. 

Lisaboa Houbrechts: Heel kort: de koning wordt vermoord door zijn broer, Claudius, die vervolgens huwt met de weduwe, Gertrude. De zoon, Hamlet, blijft verweesd achter. Hij is niet in staat om zich te wreken. 

Bart: Waarom wil je Hamlet doen? 

Lisaboa: Ik wil er een ander licht op werpen en het verhaal vertellen vanuit de blik van Gertrude, de moeder. Meestal gaat men uit van een complot tussen Gertrude en Claudius, maar daar geloof ik niet in. Voor mij gaat het om de onschuld van de moeder. Gertrude wordt doorgaans geportretteerd als een schuldige en overspelige vrouw, voor mij wordt zij door wanhoop en paniek in een huwelijk met Claudius gedreven. Het vormt de aanleiding van Hamlets verdriet en onbegrip. Hij richt zijn woede op zijn moeder, waardoor hij Claudius onbestraft laat en de bloedwraak niet kan volbrengen. Het eigenlijke slachtoffer daarvan is Gertrude. 
Tegelijk wil ik Gertrude heel strijdbaar maken. Via haar zet ik het vrouwelijke perspectief centraal en wil ik haar naar het hart van het repertoire brengen. Vrouwen hebben in de geschiedenis te lang in de schaduw van mannen gestaan. Het is tijd dat zij naar voren treden om hun verhaal te doen. 

Bart: Moeder en zoon in je voorstelling zijn dat ook in het echte leven: Grace Ellen Barkey, Gertrude, is de moeder van Victor Lauwers, die prins Hamlet speelt. Ophelia, Romy Louise Lauwers, is in het echte leven dan weer de zus van Victor en de dochter van Grace…  

Lisaboa: Ja, ik ben erg benieuwd hoe de persoonlijke, familiale banden van de spelers van invloed zullen zijn op deze mythische oertragedie. Dat is een deel van het onderzoek. Ik heb een donkere, haast ritualistische voorstelling voor ogen waarin deze echte familie door de Hamlet-tekst wordt opgejaagd. Ze moeten erdoor bezeten worden. 
In een symbolisch, ritueel theater zal een werkelijke kunstenaarsfamilie transformeren in de canonieke Hamletfamilie. Hamlet beweegt zich hiermee op de grens tussen theater en het werkelijke leven. Een grens die vaak wordt aangegeven met de term ‘metatheater’: theater dat de nadruk legt op de breuk tussen wat er gerepresenteerd wordt en de werkelijkheid. Het doorprikt de illusie. Ik wil onderzoeken hoe het persoonlijke niveau daarentegen kan worden geïnstalleerd om de illusie en het verhaal weer voorop te stellen. 

Bart: Wat zegt die keuze over Hamlet zelf?

Lisaboa: Hamlet is een getormenteerd personage dat zich voortbeweegt in een verhaal over incest, moord en waanzin. In het theater van Kuiperskaai zijn we voortdurend op zoek naar het verbeelden van de grootste verschrikkingen. Shakespeare baseerde zich voor Hamlet op een IJslandse Edda (12de eeuw) waar de held Amlodi heette. Amlodi was barbaars, ruw en meedogenloos. Shakespeare verruimde het personage en gaf hem het onvermogen om te moorden. Zo creëerde hij Hamlets melancholie. Dit onvermogen tot bestialiteit, het weggerukt zijn uit zijn oorspronkelijke mythe en tijd, vind ik interessante ingang om tot de melancholische pijn van Hamlet door te dringen. 
Ik wil graag vorm geven aan Hamlets hysterie en melancholie. Voor mij zijn ze beide verbonden en genereren ze samen duistere en angstwekkende beelden. Zo wil ik inwerken op Hamlets rouw om zijn vader. Ik wil zijn trauma vormgeven. Spelers zullen schreeuwen, spugen, extreem het lichaam vertragen, huilen en vechten. Tegelijk is er ook ruimte voor het kleine, de ontroering, de band tussen de familieleden op scène die ook zeer subtiel aanwezig zal zijn. 
Ik wil Hamlet meenemen op een innerlijke reis, naar een afdaling die mij verrukt. Hamlet vernietigt. Hij vertegenwoordigt een anarchistische droom die gepaard gaat met zelfdestructie. Ik wil, zoals Hamlet, de wreedheid en waanzin voorstellen als een oplossing. Het publiek kan een openbaring ervaren in de crisis van Hamlet, waardoor het op een andere manier naar de eigen crisis kan kijken.

Première in september 2018

 

← Ga terug